Częstość niepowodzeń po leczeniu kiły wczesnej penicyliną

Jak wiadomo, na częstość tę składają się nawroty serologiczne i kliniczne, surowiczooporność oraz reinfekcje kiłowe. Suma tych niepowodzeń stanowi o ich odsetku (iailures ratę — autorów anglosaskich), utożsamianym z odsetkiem chorych kwalifikowanych do powtórnego leczenia (retreatment ratę). Tzw. współczynnik R/R (recidive + leiniection) kształtuje się bardzo różnie, zależnie od doboru chorych oraz ich ekspozycji na nowe zakażenie kiłą. Reinfekcje kiłowe występują szczególnie często wśród chorych rekrutujących się z niższych klas społecznych, a zwłaszcza ze środowisk obciążonych promiskuityzmem. W wyodrębnionej grupie 62 kobiet podejrzanych o promiskuityzm — częstość niepowodzeń po leczeniu kiły wczesnej osiągnęła 22,6%, a więc była kilkakrotnie wyższa od zwykle notowanej (Felke); olbrzymią większość niepowodzeń stanowiły reinfekcje, których nie powinno kłaść się na karb nieskuteczności stosowanych metod. Wielu autorów skłania się do twierdzenia, że reinfekcje stanowią jeden z dowodów skuteczności przebytego leczenia penicyliną.