Częstość seronegatywizacji w kile wczesnej

Na częstość tę mają wpływ takie czynniki, jak: wielkość obserwowanych grup chorych, postać kiły wczesnej, okres kontroli serologicznej oraz różna czułość odczynów. Podawana przez różnych autorów rozmaita częstość najczęściej (pozostaje w związku z okresem samej kontroli. Przy bardzo długiej kontroli, trwającej 5—10 lat od leczenia, przechodzą w ujemne nawet te dodatnie OK, które w pierwszych latach kontroli były interpretowane jako przejaw surowiczóoporności (Niebauer). Do ostatecznej negatywizacji OK dochodzi u 95% chorych na kiłę pierwotną i u 80—85% leczonych z powodu kiły wtórnej (Willcox). Dodatnie OK o niskim mianie, np. do 8 j. Kolmera, interpretuje się najczęściej jako odczyny śladowe, nie obciążające w niczym pomyślnego rokowania. Ebner i Raab stwierdzili po prowadzonej w ciągu 8 lat kontroli poleczeniowej — przejście dodatnich OK w ujemne u 100(% leczonych, co potwierdzałoby pogląd, że częstość seronegatywizacji jest funkcją długości kontroli. Hoekenga i wsp. donieśli o wynikach leczenia 16 150 chorych leczonych penicyliną z powodu kiły wczesnej; przekonali się oni, że u chorych z utrzymującym się w drugim półroczu i w drugim roku kontroli ujemnymi odczynami serologicznymi — nawroty kiły należą do wielkich rzadkości; w wydzielonej grupie 489 chorych, u których po upływie roku kontroli stwierdzano wciąż wysokie miano OK, doszło w drugim roku kontroli’ do nawrotów kiły u 25% badanych. Streszczając, zachowanie się ilościowych OK stanowi jedno z czułych kryteriów skuteczności leczenia kiły wczesnej penicyliną. Pozwala ono wyciągnąć następujące wnioski: 1. Rokowniczo równie korzystny jest szybki spadek miana OK, jak i wolne obniżanie się go, przeciągające się niekiedy do kilku i kilkunastu miesięcy, pod warunkiem, by miało ono charakter postępujący. 2. Na tempo obniżania się miana OK wywiera wpływ nie tyle rodzaj i intensywność leczenia, co długość trwania zakażenia przed rozpoczęciem leczenia. 3. Szybkie obniżanie się miana OK w pierwszych tygodniach i miesiącach leczenia kiły wczesnej nie stanowi sprawdzianu jego skuteczności (Moore). Rozstrzygające znaczenie w tym względzie ma całokształt wyników kontroli poleczeniowej, prowadzonej w kile wczesnej do 1—3 lat, zależnie od wyników badań. 4. Trwała seronegatywizacja poleczeniowa utrzymująca się w pierwszym i drugim roku kontroli stanowi mocny argument przemawiający za wyleczeniem kiły wczesnej. 5. Postępowanie lecznicze u chorych na kiłę surowiczooporną powinno być ściśle indywidualizowane. 6. Przy bardzo długim okresie kontroli, do 3—5 lat i dłużej, przechodzą w ujemne nawet te dodatnie OK, które były poprzednio uważane za przejaw surowiczooporności, do czego jednak nie dochodzi u części chorych. 7. Bardziej intensywne od ogólnie przyjętego leczenia penicyliną nie prowadzi do korzystniejszych, „serologicznych” wyników.