Jod

W arsenale leków przeciwkiłowych jod zajmuje ostatnią pozycję. Związki tego metalu nie były zasadniczo stosowane oddzielnie, ale z reguły z innymi, silniejszymi środkami przeciwkiłowymi. Mechanizm działania. Jod jest lekiem przeciwkiłowym, lecz nie przeciwkrętkowym. Podawanie chorym na kiłę wczesną preparatów jodu nie wywiera żadnego wpływu na znajdujące się w wykwitach krętki blade. Szybkie gojenie się kilaków pod wpływem leczenia jodowego przemawia za tym, że metal ten działa przeciwkiłowo pośrednio, przyspieszając wchłanianie się nacieków. Pod względem wpływu na kilaki jod przewyższa inne lelki stosowane w tym okresie kiły. „Jod leczy zmiany kiłowe, lecz nie kiłę” (Greenbaum). Istota mechanizmu działania jodu nie została wyświetlona doświadczalnie. Preparaty i metody leczenia. Lekiem z wyboru był jodek potasu, podawany doustnie w dziennej dawce 2—4 g, w okresie 10—20 dni. Poza drogą doustną rzadziej stosowano jod domięśniowo i dożylnie. Za wskazania do stosowania jodu uważano: kiłę późną skóry i błon śluzowych, układu krążenia i nerwowego, kostno-stawową, wątroby i narządu wzroku. Jednym z celów leczenia jodem było niedopuszczenie do odczynu JHŁ, co było szczególnie cenne u chorych na kiłę układu krążenia. Aktualnie zalecają niektórzy autorzy francuscy jod jako leczenie uzupełniające w kile późnej skóry i błon śluzowych oraz w kostno-stawowej (Hadida i wsp.). Objawy uboczne. Mogą być natury toksycznej i alergicznej. Do pierwszych należą: spadek ciśnienia krwi i zwolnienie tętna, które to objawy notowano przy dożylnym leczeniu kiły jodkiem potasu. Częstymi, prawie stałymi objawami ubocznymi są: metaliczny smak w ustach i objawy nieżytowe ze strony dróg oddechowych.