Kojarzone metody leczenia kiły

Wprowadzenie penicyliny do leczenia kiły w 1943 r. nie stało się bynajmniej jednoznaczne ze zrezygnowaniem z metaloterapii. Pod tym względem wykrystalizowały się jakby dwa kierunki postępowania. Autorzy amerykańscy wypowiadali się od początku za wyłącznym leczeniem kiły wczesnej penicyliną (Moore; Thomas), natomiast w większości ośrodków europejskich przeważyło bardziej konserwatywne podejście do tej sprawy. Uznając bezspornie, że penicylina jest lekiem o dużej skuteczności w kile, przeważająca część autorów w Europie przyjęła zasadę kojarzenia jej w pierwszych latach powojennych ze starymi, wprawdzie niedoskonałymi, ale wypróbowanymi metodami metaloterapeutycznymi (Degos; Hellestróm; Lapiere i wsp.; Kogoj i wsp.). Z danych ankiety przeprowadzonej przez SOZ w 1953 r. wynika, że do tego roku ok. 65,3% ośrodków leczyło kiłę wyłącznie penicyliną, 28,9% — penicyliną kojarzoną z arsenem i bizmutem, a tylko w 5,8% ośrodków stosowana była wyłącznie metaloterapia. Z wszystkich rodzajów kojarzonego leczenia posługiwano się najczęściej; 1. leczeniem penicyliną i arsenem oraz bizmutem; 2) leczeniem penicyliną i bizmutem.