Leczenie nawrotów kiły i surowiczooporności

Z chwilą ustalenia tych niepowodzeń należy zasadniczo dążyć do wykonania badania płynu mózgowo-rdzeniowego, a zwłaszcza u chorych z surowiczoopornością. Antybiotykiem z wyboru w nawrotach kiły jest penicylina — dołączanie do niej arseno-bizmutoterapii uznano już w pierwszych latach powojennych za niecelowe. Nie zanotowano dotychczas żadnego nawrotu kiły, którego nie można by opanować przez powtórne, ewent. bardziej intensywne leczenie penicyliną. Z uwagi na możliwość mniej regularnego wchłaniania się benzatyny należy u chorych z nawrotami kiły dać pierwszeństwo penicylinie prokainowej, którą należy wstrzykiwać codziennie w dawce 0,6—1,2 min j., do ogólnej dawki co najmniej 18 min j. W grupie 53 chorych na kiłę II nawrotową leczonych debecyliną stwierdzono w okresie powyżej 2 lat kontroli 3 przypadki nawrotów oraz 6 przypadków surowiczooporności. Te szczupłe dane nie uprawniają do wyciągania wiążących wniosków co do skuteczności leczenia nawrotów. Po zastosowaniu 18 min j. penicyliny prokainowej doszło u wszystkich chorych z nawrotami do pełnej seronegatywizacji w okresie 6—18 mieś., a więc znacznie wolniej niż u chorych leczonych po raz pierwszy; u chorych z surowiczoopornością nie zanotowano żadnego wpływu powtórnego leczenia na miano OK i ON.