Mechanizm działania – bizmut

Mechanizm działania. Podobnie jak arsenobenzole, bizmut nie działa bezpośrednio krętkobójczo; za takim jego wpływem wypowiedział się Eagle, co jednak jest kwestionowane. Działania przeciwkiłowego nabiera bizmut po przejściu w ustroju w tlenki tego metalu. Bizmut gromadzi się w tak śladowych ilościach w obrębie ognisk kiłowych, że jego krętkobójcze działanie już a priori jest mało prawdopodobne. Skuteczność bizmutu w kile zależy od ilości zjonizowanego metalu w płynach i tkankach ustroju. Zjonizowany bizmut tworzy elektroujemne związki, które działają przeciwkiłowo tym silniej, im większa jest ich stabilność. Nie stwierdzono prostej zależności między wielkością stosowanej dawki a działaniem leczniczym ze względu na to, że bizmut nie przekracza pewnego stałego poziomu we krwi; stężenie jego we krwi nie jest wyższe niż 0,1 mj%; dzienne wydalanie drogą nerek 2—4 mg bizmutu zapewnia jego pełne działanie przeciwkiłowe (Thomas). Do znaczniejszego gromadzenia się bizmutu dochodzi w nerkach, wątrobie, śledzionie i jelitach, a także w skórze (Bieliński). Tkanka mięśniowa z wstrzykniętym do niej bizmutem stanowi depot tego metalu w ustroju, skąd bizmut wchłania się w ciągu tygodni, a nawet miesięcy, po ukończeniu leczenia. Około 50% wstrzykniętego bizmutu ulega czasowemu zmagazynowaniu w narządach, pozostała część bizmutu wydziela się w 40% drogą nerek, a reszta — przez przewód pokarmowy, w ślinie.