Metody leczenia kiły wczesnej w Polsce w latach 1947—1955

Prowadzono je opierając się na dwu koncepcjach. Już w 1948 r. kliniki dermatologiczne podjęły się zadania opracowania wskazań, zasad i wyników leczenia kiły wczesnej przy wyłącznym stosowaniu penicyliny lub jej skojarzeniu z metaloterapią. Równocześnie w lecznictwie otwartym stosowano kojarzone metody leczenia jako stwarzające w ówczesnym ujęciu mniejsze ryzyko niepowodzeń. Rolę organizatora w planowaniu leczenia kiły w Polsce przejął Instytut Dermatologii i Wenerologii (Suchanek, Stępniewski, Towpik). Wprowadzane przez Instytut co pewien czas zmiany w leczeniu kiły stanowiły podsumowanie coraz większego doświadczenia w Polsce oraz nawiązywały do osiągnięć w tym zakresie w skali ogólnoświatowej. Równolegle do technicznego postępu w produkcji coraz to doskonalszych preparatów penicyliny zaznaczyła się po 1950 r. tendencja do coraz wydatniejszego skracania leczenia arseno- i bizmutowego, zwłaszcza jeżeli chodzi o chorych na kiłę wczesną. Jedna z ostatnich instrukcji Instytutu Dermatologii w 1956 r. redukowała leczenie arseno-bizmutowe zasadniczo do 1 cyklu, uzupełniając je kuracjami bizmutowymi, stwarzającymi mniejsze ryzyko powikłań. Jeszcze bardziej ostrożne były metody leczenia kiły wczesnej przyjęte za normę postępowania w Związku Radzieckim. Oprócz podstawowego leczenia penicyliną, w ogólnej dawce 4,8 min j., prowadzono, zależnie od okresu kiły, 1—4 kuracji arseno-bizmutowych; u chorych na kiłę wtórną nawrotową stosowano nie 1, ale 2 kuracje penicyliny.