Metody leczenia skojarzonego stosowane przez zagranicznych autorów

Analogiczne do autorów polskich wyniki skojarzonego leczenia kiły wczesnej uzyskało szereg autorów obcych. Na uwagę zasługuje tu szczególnie zbiorcze opracowanie z 1954 r., którego autorem jest Idsoe i wsp.. Autorzy ci donieśli o wynikach leczenia 2305 chorych na kiłę wczesną po wyłącznym stosowaniu penicyliny. Wyniki te zestawiono tabelarycznie z ogłoszonymi już uprzednio w piśmiennictwie rezultatami skojarzonego leczenia kiły wczesnej. Tabelę uzupełniają dane dotyczące częstości występowania objawów ubocznych przy zastosowaniu rozmaitych metod leczenia oraz przy różnej jego systematyczności. Za kryterium skuteczności leczenia przyjęto utrzymywanie się ujemnych odczynów serologicznych u chorych po 2 latach od zakończenia leczenia; okres kontroli wynosił 2—6 lat. Jednolitość opracowania przypadków chorobowych oraz duża liczba leczonych — nadają analizie Idsoe i wsp. cechy dużej wiarogodności. Wyniki tych badań oraz doświadczenie zebrane przez autorów polskich usprawiedliwiają wyprowadzenie następujących wniosków końcowych: 1. Wyniki skojarzonego leczenia kiły wczesnej penicyliną i metalami ciężkimi nie są lepsze od uzyskiwanych po stosowaniu samej penicyliny. 2. Dołączenie metaloterapii do penicyliny poprawia wyniki leczenia tylko w tych metodach, w których dawkowanie antybiotyku było zbyt niskie (Moore ; Thomas; Towpik). Za zbyt niskie dawkowanie uważa się podanie choremu mniej niż 4,8 min j. penicyliny. 3. Ze względu na znane objawy uboczne metaloterapii oraz różne trudności techniczne w doprowadzeniu tego leczenia do końca — uzasadnione jest wycofanie metaloterapii z lecznictwa kiły, jako metody całkowicie zbędnej, a ponadto obciążonej ryzykiem znacznej toksyczności (Wiedmann i in.).