Nawroty kliniczne

Okres wystąpienia nawrotów klinicznych jest analogiczny do stwierdzanego w nawrotach serologicznych; te ostatnie poprzedzają z reguły wykwity w obrębie skóry i błon śluzowych. Pod względem klinicznym objawowa kiła nawrotowa w następstwie nieudanego leczenia nie różni się niczym od nawrotów kiły wtórnej u chorych nie leczonych w ogóle. Najczęstszą siedzibą nawrotów klinicznych są śluzówki, sąsiedztwo otworów naturalnych, nawroty mogą jednak występować w każdej innej okolicy ciała. Czasami nawroty są bardzo skąpe i polegają na pojawieniu się pojedynczych grudek lub innych wykwitów kiłowych. Szczególną postacią nawrotu jest wystąpienie nacieku w miejscu wygojonego uprzednio objawu pierwotnego (reimduracja). Zakaźność chorych z nawrotem klinicznym jest szczególnie duża w związku z obecnością licznych krętków bladych, stwierdzanych szczególnie łatwo w nadżerkowych wykwitach skóry i błon śluzowych. W rozpoznawaniu nawrotów klinicznych posługujemy się tymi samymi kryteriami co w nawrotach serologicznych, uzupełnionymi o dodatnie wyniki badania bakteriologicznego podejrzanych wykwitów. Nawroty kliniczne trudno odróżnić od reinfekcji, której pierwszym objawem mogą być wykwity kiły wtórnej . U chorych z niejasnym rozpoznaniem powinno się kwalifikować stwierdzane zmiany jako nawrót — ostrożność taka umożliwia bardziej obiektywną ocenę zastosowanej metody leczenia (Jefferiss; Willcox). Nawroty nie dyskwalifikują metody leczenia, jeśli częstość ich nie przekracza pewnej granicy charakterystycznej dla danego okresu kiły. W pierwszych latach penicylinoterapii notowano do 15—20% nawrotów poleczeniowych w kile wczesnej. Przyczynę tak stosunkowo wysokiej częstości nawrotów należy wiązać z ówczesnym zbyt niskim ogólnym dawkowaniem penicyliny, które obecnie uważa się za niewystarczające. Przypomnieć należy, że w okresie kilku lat stosowano wówczas dawkowanie w granicach 2,4—3 min j., dzielone na szereg dawek mniejszych w okresie 7/2—10 dni. W ostatnich 10 latach, kiedy to stosuje się znacznie wyższe dawki penicyliny, nie tylko prokainowej, ale i benzatynowej — częstość nawrotów w kile wczesnej obniżyła się znacznie.