Ogólne zasady leczenia kiły wczesnej

Przed podjęciem leczenia kiły wczesnej niezbędne jest wyłączenie w całkowicie pewny sposób ewentualnych pomyłek rozpoznawczych. Rozpoznanie kiły wczesnej tylko na podstawie obrazu klinicznego, bez potwierdzenia go badaniem serologicznym i bakteriologicznym, jest niedopuszczalne. Konieczne jest wstępne ustalenie, czy stwierdzane zmiany są zależne od pierwszego zakażenia, reinfekcji lub czy nie stanowią nawrotu klinicznego. Należy również rozstrzygnąć, czy chory ma być leczony ambulatoryjnie, czy szpitalnie. Chorych leczonych ambulatoryjnie należy uprzedzić o możliwości wystąpienia odczynu JHŁ po pierwszym wstrzyknięciu penicyliny; oczywiście należy przekonać się na podstawie wywiadów i wyników testów z penicyliną, czy chory nie jest uczulony na ten antybiotyk. Momentem o szczególnej doniosłości epidemiologicznej jest ustalenie, czy i w jakim zakresie należy leczyć profilaktycznie kontakty podane przez chorych. Penicylina stanowi aktualnie lek z wyboru w leczeniu kiły wczesnej i niezastosowanie tego antybiotyku przy prawidłowym jego znoszeniu jest błędem sztuki. Przyjmowany ogólnie za wystarczający 2—3-tygodniowy okres leczenia penicyliną można uważać tylko za orientacyjny. . Aktualne metody leczenia kiły wczesnej penicyliną można podzielić na: 1) polegające na równomiernym dawkowaniu antybiotyku w przewidzianym okresie (penicylina prokainowa i antyhistaminowa); 2) polegające na podaniu masywnej dawki początkowej i podtrzymywaniu jej działania przez powtarzane dawki dzielone, znacznie mniejsze od początkowej (PAM, penicylina benzatynowa). Jako początkową dawkę stosują niektórzy połowę globalnej dawki penicyliny. Zasady leczenia opartego na stosowaniu metod „krótkich”, „szybkich” i „przedłużonych” omówiono w poprzednich rozdziałach. O ile dawkowanie penicyliny w kile pierwotnej jest bardzo podobne w różnych ośrodkach, wahając się w granicach 6—9 min j. penicyliny prokainowej, to większe zróżnicowanie w tym względzie zaznacza się w kile wtórnej. Część autorów wypowiada się za koniecznością przedłużania okresu leczenia, zwłaszcza kiły wtórnej nawrotowej, do 3—4, a nawet 5 i więcej tygodni. Kogoj dzieli leczenie kiły wczesnej na 2 okresy: 1) wstępne — do czasu uzyskania seronegatywizacji, który to moment nazywa „krytycznym”; 2) leczenie utrwalające, mające na celu utrwalenie seronegatywizacji. Podział ten stracił na znaczeniu od czasu, gdy uznano, że jednorazowy cykl leczenia penicyliną wystarcza do wyleczenia olbrzymiej większości chorych na kiłę wczesną. Żaden schemat leczenia nie zapewnia wyleczenia 100% chorych na kiłę wczesną, ponieważ o wyniku leczenia decyduje nie tylko łączna dawka penicyliny i okres trwania leczenia, ale również różne czynniki dodatkowe, z których zwłaszcza reinfekcji i superinfekcji przypisuje się zbyt małe znaczenie. Cele leczenia. Mimo zmienności metod i różnych zapatrywań doktrynalnych — cele leczenia kiły wczesnej pozostają wciąż te same. Są nimi: osiągnięcie trwałego bezobjawowego stanu klinicznego i niezakaźności leczonych, spowodowanie trwałego utrzymywania się ujemnych odczynów serologicznych, co jest jednoznaczne z uchronieniem leczonych przed nawrotami kiły zarówno w okresie wczesnym, jak i późnym kontroli poleczeniowej.