Postępowanie w niepowodzeniach po leczeniu kiły wczesnej

Jak wiadomo, do niepowodzeń należą nawroty serologiczne, kliniczne, surowiczooporność, nawroty w obrębie ośrodkowego układu nerwowego, reinfekcje i superinfekcje kiłowe. Stwierdzenie każdego z tych niepowodzeń stanowi wskazanie do rozpoczęcia ponownego leczenia, nie tylko z klinicznego, ale i epidemiologicznego punktu widzenia. Odsetek „doleczanych” chorych (retieatment ratę) jest miarą skuteczności stosowanej metody leczenia. W związku z ewolucją w okresie powojennym metod leczenia kiły oraz w wyniku postępu technicznego w produkowaniu preparatów penicyliny — częstość niepowodzeń po 1943 r. kształtowała się następująco: 1. W okresie pierwszych lat, kiedy dawką z wyboru było 2. 3 min j. penicyliny krystalicznej lub 3—4,2 min j. penicyliny olejowej — notowano do 20—24% niepowodzeń poleczeniowych. 3. W latach 1949—1955, a więc w okresie posługiwania się na ogół globalną dawką 6 min j. penicyliny prokainowej, kojarzonej często z leczeniem arseno-bizmutowym, udało się obniżyć częstość niepowodzeń do 6—10% stanu leczonych. 4. W okresie po 1956 r. — w następstwie coraz szerszego stosowania benzatyny w leczeniu kiły wczesnej oraz w związku z podniesieniem dawkowania penicyliny prokainowej do 9—18 min j. — udało się obniżyć 2—3-krotnie częstość niepowodzeń, która aktualnie, zależnie od grupy chorych na kiłę wczesną, nie przekracza 2—6% . Przy bliższej analizie częstości niepowodzeń dochodzi się do wniosku, że niezależnie od rodzaju leczenia i ogólnej dawki penicyliny niepowodzenia po leczeniu kiły pierwotnej i wtórnej wczesnej należały do wyjątków, a częstość wyleczeń w tym okresie sięga 98—100% stanu chorych (Chorążak i wsp.; Lejman). Zasadniczy „trzon” niepowodzeń stanowiła i wciąż jeszcze stanowi kiła wtórna nawrotowa i utajona wczesna. Wysokie, rzędu 17—21%, w tej postaci kiły odsetki niepowodzeń należy wiązać m. in. z niedostatecznym dawkowaniem penicyliny, zwłaszcza w pierwszych kilkunastu latach penicylinoterapii. Niektórzy z autorów donieśli o szczególnie wysokim odsetku niepowodzeń po leczeniu chorych na kiłę wtórną nawrotową. Odrębnie przedstawiono zależność między niepowodzeniami po leczeniu kiły wczesnej a zachowaniem się klasycznych OK, wynikami badań płynu mózgowo-rdzeniowego i badaniami wielospecjalistycznymi. Za dowód, jak niezadowalająco przedstawia się sprawa leczenia kiły II nawrotowej, może służyć to, że pewna część autorów przeszła na stosowanie „przedłużonych” lub „powtarzanych” metod leczenia kiły tego okresu, w których globalna dawka penicyliny jest wielokrotnie wyższa od ogólnie przyjętej.