Przeciwwskazania – bizmut

Za przeciwwskazania do stosowania bizmutu uważano: gruźlicę płuc, choroby nerek, zły stan uzębienia oraz osobniczą nietolerancję tego metalu. Z leczenia tego należało, oczywiście, również zrezygnować u chorych z poważniejszymi powikłaniami pobizmutowymi. Objawy uboczne. W związku z dużym ograniczeniem wskazań do leczenia bizmutem znajomość objawów ubocznych stosowania tego metalu ma coraz bardziej teoretyczne znaczenie. Klasycznym, występującym u przeszło połowy leczonych powikłaniem było różnego stopnia podrażnienie lub uszkodzenie nerek (nephrdpathia bismuthica), Z innych powikłań narządowych i zmian tkankowych wymienić należy: uszkodzenie miąższu wątroby, aż do jego zaniku, zmiany w chrząstkach pośrednich kości długich u noworodków, agranulocytoza, skaza krwotoczna, martwica tkanki tłuszczowej, spowodowana przez zatory metalu w gałęziach tętniczych, jałowe ropnie i zapalenia mięśni w miejscu wstrzykiwań. Charakterystyczny jest obraz kliniczny uszkodzenia błon śluzowych jamy ustnej i jelita grubego. Przyczynę ich wiązano z miejscowym drażniącym działaniem odkładającego się w śluzówkach metalu. Zależnie od stopnia uszkodzenia śluzówki jamy ustnej dochodziło do wytworzenia się ciemnego rąbka na granicy dziąseł i zębów albo do zlewnych przebarwień śluzówki metalem, czy też do wrzodziejącego zapalenia jamy ustnej (stomatitis bismuthica). Obok zmian w jamie ustnej leczenie bizmutowe mogło wikłać się wrzodziejącym zapaleniem jelita cienkiego i grubego [enterocolitis bismuthica); objawami jego były gwałtowne bóle brzucha, gorączka oraz śluzowo-krwawe wypróżnienia. Do rzadkich stosunkowo powikłań należały zmiany ze strony skóry.