Wpływ penicyliny na obraz kliniczny kiły wczesnej

Wpływ ten jest bardzo wyraźny, przewyższając pod tym względem działanie metali ciężkich, a w szczególności bizmutu. Miernikami leczniczego wpływu penicyliny są: a) znikanie krętków bladych z zapalnej wydzieliny wykwitów kiłowych; b) wchłanianie się i gojenie czynnych zmian w obrębie skóry i błon śluzowych; c) ustępowanie dodatnich odczynów serologicznych; d) negatywizowanie się odczynów krętkowych — ON i FTA. Do wchłaniania się nacieków kiłowych wykwitu dochodzi w czasie leczenia tym szybciej, im czas trwania wykwitów jest krótszy, a sam naciek kiłowy mniejszy. Najszybciej wchłaniają się nadżerkowe objawy pierwotne i osutki plamiste, później — grudki kiłowe, a najpóźniej — niesztowice i brudźce. Wykwity plamiste i nadżerkowe ustępują zwykle już po kilku dniach, wykwity późne i o głębszym nacieku goją się w czasie 2—4 tyg. lub dłużej. Po całkowitym wchłonięciu się nacieków utrzymywać się mogą w ciągu szeregu tygodni i miesięcy przebarwienia pozapalne. Wykwity owrzodziałe goją się ostatecznie z pozostawieniem blizn lub ognisk zanikowych skóry. Znacznie wolniej wchłaniają się nacieki w obrębie węzłów chłonnych, niekiedy dopiero po 3— 4 mieś. od rozpoczęcia leczenia.