Przewlekłe leczenie przerywane

Przewlekłe leczenie przerywane (die chronisch intermittierende Behandlung). Była to najbardziej rozpowszechniona w Europie metoda leczenia arsenem. Zasada jej sprowadzała się do przeprowadzenia kilku kolejnych cyklów leczenia, z których każde następowało po pewnej przerwie. Dowodami skuteczności leczenia były — obok pomyślnego stanu klinicznego chorych — utrzymująca się trwale seronegatywizacja przy nieobecności zmian w płynie mózgowo- -rdzeniowym. Za skuteczne leczenie uznawano takie, w którym w trakcie 3 ostatnich kuracji odczyny serologiczne były stale ujemne. Okres leczenia przeciągał się do 1—3 lat, zależnie od początkowego rozpoznania. W pierwszym roku przeprowadzono na ogół 3, w drugim roku — 2, a w trzecim roku — 1 kurację. U chorych z surowiezoopornością oraz u chorych na kiłę wtórną nawrotową zalecano przeprowadzenie 7—8 leczeń swoistych. Wyniki leczenia kiły wczesnej przy zastosowaniu tej metody leczenia były dobre. U chorych na kiłę pierwotną dochodziło do wyleczenia w 92,6%, a u chorych na kiłę wtórną — w 86,5% (Burckhardt wg Eberhartingera). U chorych ze stwierdzonymi zmianami w płynie mózgowo-rdzeniowym po 4-letnim okresie leczenia uzupełniano to ostatnie szczepieniem zimnicy, z dołączeniem kuracji metalami ciężkimi przed i po zakończeniu cyklu sztucznej gorączki. U chorych na kiłę objawową późną i utajoną leczenie było mniej energiczne i bardziej indywidualizowane, odpowiednio do ich wieku i do stanu narządów wewnętrznych.