Jedzenie jest dla człowieka, jak paliwo dla auta. Dostarcza mu energii, potrzebnej do pracy. Różnica polega na tym, że człowiek może jeść dużo wówczas, gdy jego organizm zrealizował zapotrzebowanie. Za tym faktem stoi tak zwany apetyt, który napędza (lub nie) chęć sięgnięcia po kolejną porcję jedzenia.
Zaznaczyć trzeba, że na naszą potrzebę jedzenia, składa się wiele czynników: pora dnia, stan emocjonalny, ilość pokarmu w żołądku oraz ilość tłuszczu, cukru i białka w organizmie. Mózg nie zostaje w tyle, ponieważ jedna z jego części – podwzgórze – powoduje uczucie głodu, kiedy trzeba. Podwzgórze jest to organ na szczycie pnia mózgu. Jego system kontrolowania apetytu jest dość skomplikowany.
Podwzgórze jest zbudowane z dwóch rodzajów neuronów. Jedne reagują na rozszerzanie się żołądka, a inne na na poziom tłuszczu i cukru we krwi. Istotną rolę odgrywają też dwa hormony: grelina i leptyna. Grelina to hormon wydzielany przez wyściółkę żołądka, którego ilość wzrasta przed posiłkiem, a po zimniejsza się. Badania wskazują, że wyższy poziom tego hormonu wzmaga apetyt. Leptyna natomiast to hormon, który pełni funkcję przeciwną do greliny. Wydzielana jest przez komórki tłuszczowe i ma zmniejszać apetyt.
Po tych informacjach można wyciągnąć wniosek, że ciało kontroluje mózg za pomocą wydzielanych hormonów. Gdyby nie to, moglibyśmy paść ofiarą mechanizmu śmierci głodowej. Ważnym aspektem, wpływającym na apetyt, jest sen. Brak snu powoduje, że poziom greliny się podnosi a leptyny maleje. To powoduje, że gdy nie dosypiamy to więcej konsumujemy.
