Dawkowanie i skuteczność neoarsenobenzolu

Podstawą leczenia kiły do 1943 r. było dożylne stosowanie arsenobenzolu, łub też dożylne i domięśniowe jego pochodnych, znanych pod różnymi patentowymi nazwami (myosalwarsan, spirotrypan, solusalwarsan). Za maksymalną, dobrze na ogół znoszoną dawkę neoarsenobenzolu przyjmowano 0,6 g u mężczyzn i 0,45 g u kobiet. Dawki te wstrzykiwano w przerwach co 5—7 dni. Zwolennicy bardziej intensywnego leczenia powtarzali wstrzykiwania co 3—4 dni. Zależnie od wysokości dawek uznawanych za najwłaściwsze oraz stosowanych przerw — cykl leczenia, czyli tzw. kurację prowadzono w ciągu 6—10 tyg. W okresie tym podawano choremu 5—6 g neoarsenobenzolu (mężczyźni) lub 4—5 g tego związku (kobiety), kojarząc to leczenie z wstrzykiwaniami jednego z preparatów bizmutowych. Przeciętnie po 4 tyg. przerwy przystępowano do następnego analogicznego cyklu leczenia. Ogólną liczbę kuracji arsenobenzolem uzależniano od okresu i postaci kiły, zachowania się odczynów serologicznych po leczeniu, jego znoszenia, wieku chorego, systematyczności w leczeniu i innych czynników; niepomierną rolę w tym względzie odgrywały względy doktrynalne, przyjęte w danym ośrodku, oraz rodzaj stosowanej arsenoterapii kiły. Neoarsenobenzol uznano w okresie powojennym za drugi co do skuteczności lek po penicylinie. Siłę działania przeciwkiłowego arsenu, bizmutu i rtęci określano stosunkiem 10:8:4. Za znacznym działaniem przeciwkiłowym arsenu przemawiają: a) znikanie krętków bladych w treści wykwitów — do 10 godz. od wstrzyknięcia (Grzybowski); b) odczyn JHŁ, będący wyrazem rozpadu krętków bladych w ustroju; c) ustępowanie wykwitów kiłowych w okresie do kilku tygodni od rozpoczęcia leczenia; d) przechodzenie dodatnich odczynów serologicznych w ujemne.