Metody leczenia – preparaty bizmutu

Metody leczenia. Preparaty bizmutu, stanowiące zawiesinę olejową, wstrzykuje się z zasady domięśniowo co 3—4 dni; niektórzy wypowiadają się za celowością podawania większych dawek bizmutu co 5—7 dni. Dawkę leczniczą stanowi nie sam preparat, ale bizmut jako metal; 2 ml salicylanu bizmutu zawiera 135 mg metalu (związek ten zawiera 65% bizmutu). Bizmut stosuje się przewlekle, z okresowymi przerwami między jedną a drugą kuracją. W jednym cyklu leczniczym wstrzykuje się zwykle 16—20 dawek bizmutu po 1—1,5 ml 10% zawiesiny olejowej związków bizmutowych. Ze stosowanych w okresie międzywojennym metod leczenia bizmutem wymienić można następujące: 1. Metoda skojarzonego podawania bizmutu i arsenobenzolu w przewlekłym przerywanym leczeniu kiły. 2. Metoda wyłącznej bizmutoterapii polega na okresowym podawaniu ok. 16 wstrzyknięć preparatów w zawiesinie olejowej (stosowana szczególnie we Francji jako uzupełnienie leczenia penicyliną). 3. Tzw. wprowadzające leczenie bizmutowe, które stosuje się sporadycznie przed rozpoczęciem właściwego leczenia penicyliną kiły późnej narządowej celem niedopuszczenia do odczynu JHŁ. 4. Leczenie utrwalające i zabezpieczające (traitement de consołidation) polega na wyłącznym podawaniu bizmutu po zakończeniu właściwego skojarzonego leczenia arseno-bizmutowego. Okres tego leczenia przeciągał się do 5 lat i dłużej. W okresie 5 lat, a nawet dłuższym, stosowano u chorego 1 leczenie bizmutowe w ciągu roku (Touraine). Wyłączne leczenie bizmutowe kiły wczesnej jest charakterystyczne dla pierwszych lat stosowania tego metalu, kiedy to z tą metodą wiązano nadzieje na wyleczenie kiły. Rezygnowano z arsenobenzolu, uważanego przez niektórych za lek zbyt niebezpieczny. Zwolennikami wyłącznego leczenia bizmutem kiły wczesnej byli przede wszystkim autorzy francuscy. Warunkami wyleczenia kiły wczesnej przy wyłącznym stosowaniu bizmutu są: a) przewlekłe stosowanie tego metalu w okresie ok. 4 lat; b) stosowanie co najmniej kilkunastu kuracji bizmutowych; c) globalna dawka metalicznego bizmutu nie powinna być mniejsza niż 17 g. Powyższy model leczenia przetrwał do chwili obecnej we Francji, gdzie po wstępnym leczeniu kiły wczesnej penicyliną stosuje się kilka i więcej cykli leczenia bizmutem, z zasady aż do czasu trwałego przejścia dodatnich odczynów serologicznych w ujemne. Przeciwkiłowe działanie bizmutu okazało się szczególnie cenne u chorych na rozmaite postaci kiły późnej. U chorych tych stosowano albo wyłączną bizmutoterapię, albo kojarzono to leczenie z podawaniem jodu. Stosując takie leczenie, można uzyskać kliniczną i serologiczną poprawę u 62% chorych na kiłę późną (Ferguson, wg Eberhartingera). W kile układu nerwowego wartość leczenia bizmutem była bardziej kontrowersyjna. W kile wczesnej ciężarnych część autorów notowała lepsze wyniki leczenia w sensie zapobiegania kile płodu, niż po stosowaniu arsenobenzolu. Pewne znaczenie uzyskał bizmut w tzw. zapobiegawczym leczeniu kiły. To działanie bizmutu uwarunkowane jest śladowym wchłanianiem się metalu do krwi przez dłuższy czas po zakończeniu leczenia, co zapobiegało nie tylko nawrotom kiły, ale także reinfekcjom swoistym. Tę własność bizmutu wykorzystywano w zapobiegawczym „leczeniu” prostytutek (Sonnenberg).