Kontrola po leczeniu chorych z niepowodzeniami

Należy ją prowadzić bardziej rygorystycznie w porównaniu z chorymi leczonymi po raz pierwszy. Powtórne niepowodzenia po leczeniu nawrotów mają występować 2 razy częściej niż w grupie chorych leczonych po raz pierwszy. Nie zostało ustalone, czy chorzy z nawrotami kiły należą do grupy mało podatnych na leczenie (chronic relapsers, Stokes), czy też przyczyną częstszych nawrotów jest u nich dłuższy okres zakażenia. Degos wprowadza pojęcie „kiły penicylinoopornej”, nie precyzując bliżej, na czym ten stan ma polegać. Część autorów podkreśla, że chorzy z nawrotami kiły rekrutują się często z niższych warstw społecznych oraz z kręgów osób podejrzanych o promiskuityzm i u alkoholików, co mogłoby przemawiać za tym, że przyczyną części „nawrotów” u tych chorych są niedostateczne mechanizmy odpornościowe lub reinfekcje. Zwraca uwagę fakt, że prawie zawsze rozwój kiły późnej w grupie chorych leczonych z powodu kiły wczesnej poprzedzają nawroty kiły, a kontrola poleczeniowa jest w nich niepomyślna z serologicznego punktu widzenia (Towpik). Można by przyjąć, że kiła późna u tych chorych była następstwem lub kontynuacją nawrotu wczesnego pomimo uzyskania u nich nawet poprawy klinicznej i serologicznej w czasie ponownego leczenia. Spostrzeżenia te wskazują na konieczność nie tylko bardziej energicznego leczenia chorych z nawrotami kiły, ale także na nieodzowność długotrwałej, co najmniej kilkuletniej kontroli poleczeniowej (3—5 lat lub dłużej), której zakończenie powinno stanowić badanie płynu mózgowo-rdzeniowego i wielospecjalistyczne.