Kosmetyki naturalne producent

Metody leczenia. Preparaty bizmutu, stanowiące zawiesinę olejową, wstrzykuje się z zasady domięśniowo co 3—4 dni; niektórzy wypowiadają się za celowością podawania większych dawek bizmutu co 5—7 dni. Dawkę leczniczą stanowi nie sam preparat, ale bizmut jako metal; 2 ml salicylanu bizmutu zawiera 135 mg metalu (związek ten zawiera 65% bizmutu). Bizmut stosuje się przewlekle, z …

Mechanizm działania. Podobnie jak arsenobenzole, bizmut nie działa bezpośrednio krętkobójczo; za takim jego wpływem wypowiedział się Eagle, co jednak jest kwestionowane. Działania przeciwkiłowego nabiera bizmut po przejściu w ustroju w tlenki tego metalu. Bizmut gromadzi się w tak śladowych ilościach w obrębie ognisk kiłowych, że jego krętkobójcze działanie już a priori jest mało prawdopodobne. Skuteczność …

Preparaty bizmutu. Istnieją 3 zasadnicze postacie preparatów bizmutowych: a. związki bizmutu rozpuszczalne w wodzie; b) organiczne związki bizmutu rozpuszczalne w olejach; c) związki bizmutu w zawiesinie olejowej, wykazujące najsilniejsze działanie przeciwkiłowe. Do zawiesin preparatów bizmutowych w olejach należały m. in. salicylan bizmutu (Bismulhum subsalicylicum) i oksybenzoesan bizmutu (Bismuthum oxybenzoicum), stosowane w 10% zawiesinie olejowej, a …

Stosowany jako drugi co do skuteczności lek przeciwkiłowy w okresie międzywojennym, bizmut stanowi uzupełniający lek przeciwkiłowy w bardziej konserwatywnie nastawionych ośrodkach. Bizmut różni się od penicyliny i arsenu swym bardziej przewlekłym działaniem. Z tego względu bizmut uznawano za lek, który należy kojarzyć z bardziej energicznymi środkami przeciwkiłowymi, a więc początkowo z neosalwarsanem, a następnie z …

Można by scharakteryzować ją następująco: 1. Leczenie to dawało najlepsze wyniki w kile wczesnej, a niepewne w kile późnej. 2. Arsenoterapię kojarzono zasadniczo z bizmutoterapią. 3. Najlepsze wyniki przy stosowaniu metaloterapii notowano w pierwszych kilku miesiącach od zakażenia, kiedy to częstość wyleczeń przekraczała 90%. 4. Mimo silnego działania przeciwkiłowego metaloterapia likwidowała stan zakaźności chorych na …

Ze względu na całkowite zdezaktualizowanie arsenoterapii uzasadnione jest zrezygnowanie z przedstawienia patogenezy, obrazu klinicznego, rozpoznania i rokowania powikłań poarsenowych. Powikłania te dzielono na lekkie, średnie i ciężkie. Do lekkich powikłań należały: nudności, wymioty, bóle głowy, złe samopoczucie po wstrzyknięciu, niewielkie zwyżki ciepłoty, dreszcze, świąd, przelotne osutki skórne, przebarwienia i rogowacenia poarsenowe. Za powikłania średnio ciężkie …

Z ważniejszych przeciwwskazań wymieniano; wiek powyżej 60 r. ż., osobnicze złe znoszenie arsenobenzolu, ciężkie choroby układu krążenia, płuc, wątroby, nerek, gruczołów wewnętrznego wydzielania, układu krwiotwórczego i ostre choroby zakaźne.

Metodę 10-dniową, która polegała na dożylnym wstrzykiwaniu 0,06 g mafarsenu 2-krotnie w ciągu dnia, do ogólnej dawki ok. 1,2 g; metodę tę zarzucono ze względu na jej znaczną toksyczność. Metodę przedłużoną, polegającą na wstrzykiwaniu 0,06 g mafarsenu 3-krotnie w ciągu tygodnia. Leczenie trwało 8 tyg. Metoda ta była o wiele bardziej bezpieczna od poprzedniej, a …

W 1934 r. Tatum i Cooper wprowadzili do leczenia kiły chlorowodorek oksyfenarsinu, znany pod handlową nazwą mafarsen. Ten 3-wartościowy związek arsenu, uważany niegdyś przez Ehrlicha i Hata za zbyt toksyczny, zdobył tak znaczne uznanie w leczeniu kiły w latach 1935—1940, że usunął na dalszy plan arsenobenzol, zwłaszcza w krajach anglosaskich. Jego główną zaletą była stosunkowo …

Metoda doustnego leczenia preparatami 5-wartościowego arsenu. Polegała ona na podawaniu tabletek zawierających przeciętnie 0,25 g preparatu (spirocid, stowarsol, acetarson, treparsol i inne). Preparaty 5-wartościowego arsenu podawano chorym w sposób ciągły, systemem powtarzanych kuracji, przedzielonych okresami przerwy. W czasie leczenia dochodziło do analogicznych powikłań, co przy stosowaniu arsenobenzolu, były one jednak rzadsze ze względu na mniejszą …