Wartość arsenoterapii

Można by scharakteryzować ją następująco: 1. Leczenie to dawało najlepsze wyniki w kile wczesnej, a niepewne w kile późnej. 2. Arsenoterapię kojarzono zasadniczo z bizmutoterapią. 3. Najlepsze wyniki przy stosowaniu metaloterapii notowano w pierwszych kilku miesiącach od zakażenia, kiedy to częstość wyleczeń przekraczała 90%. 4. Mimo silnego działania przeciwkiłowego metaloterapia likwidowała stan zakaźności chorych na kiłę wczesną dopiero po paru miesiącach leczenia (przeciętnie po 2 kuracjach). 5. Leczenie powodowało tym więcej powikłań, im dawkowanie było wyższe, okres leczenia krótszy, a sprawność narządów miąższowych mniejsza. 6.Nawet przy najbardziej właściwym dawkowaniu nie można było uniknąć powikłań, których częstość oceniano na ok. 10% leczonych (Idsoe i wsp.). 7. Czynniki techniczne, psychologiczne i ekonomiczne powodowały, że niewielka część chorych kończyła leczenie. W wyniku przerw w leczeniu lub przerywania go z powodu objawów ubocznych dochodziło u znacznej części chorych do nawrotów lub do rozwoju kiły późnej. Dodać należy, że nawet prawidłowo prowadzone leczenie, lecz rozpoczęte w drugiej połowie ciąży, nie było w stanie zapobiec u części kobiet przejściu kiły na płód. W związku z tym, co wyżej powiedziano, w okresie metaloterapii kiła stawała się nierzadko przyczyną inwalidztwa.